بررسی بستر و زمینه آموزش مراقبت فرهنگی در ایران

مقدمه: نگذراندن آموزش های آکادمیک در مورد مراقبت فرهنگ ی و لحاظ ن کردن این موضوع در دوره ه ای بازآموز ی و آموزش مداوم ، موجب برخورد پرستاران با نیازهای فرهنگی بیماران براساس تجربیات شخصی م یشود . با توجه به ناشناخته بودن چگونگ ی اجر ای این اقدامات فرهنگ ی، شناس ایی عوامل مؤثر بر آموزش مراقبت فرهنگ ی در جهت افزایش توانمندی و کارآمدی پرستاران در ارایه مراقبت لازم میباشد. روش: در این مطالعه کیفی، 23 پرستار بالینی دارای تجربه کافی کار کردن با بیماران مختلف، که تمایل به مشارکت و توانایی ارایه تجارب داشتند، با روش نمونهگیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. بعد از توضیح در مورد چگونگی انجام تحق ی ق و اخذ موافقت؛ اقدام به انجام مصاحبه ن یمه ساختارمند شد . مصاحبهها ضبط و پس از گوش ک ردن اقدام به پ ی اده ک ردن آن ه ا گردید. دادههای گردآوری شده با روش تحلیل کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: با تح لیل مق ایسهای داده ها، طبق ه های آموزش نا کافی آکادمیک و آموزش نا کافی بازآموز ی در صدر متغ یره ای مؤثر بر زمینه آموزش مراقبت فرهنگی قرار گرفت. این طبقات دو گانه هر کدام چند طبقه فرعی را در برگرفته اند. نتیجه گیری: اکثر مشارکت کنندگان در این مطالعه معتقد بودند که در برنامهریزی درسی، چگونگی مراقبت از ب یماران دارای فرهنگ های مختلف، بخش مخفی آموزش دوره کارشناسی پرستار ی است و مراقبت فرهنگی در برنامه ریزی درس ی کم رنگ بوده و به طور رسمی به آن پرداخته نم یشود. چگونگی برقرار ی ارتباط با سا یر فرهنگ ها براساس تجربه می باشد و یادگیری در محیط کار صورت می گیرد